..Φλογα...

Ζούσε μια φορά κι έναν καιρό μια φλόγα μικρή και παιχνιδιάρα

Όμορφη και ανέμελη με τα πυρόξανθα μαλλιά της πλεγμένα στεφάνι γύρω από το κεφαλάκι της.

Όλη μέρα γυρνούσε κι έπαιζε με τα δέντρα, τα πουλιά, τον άνεμο, τα λουλούδια, τους ανθρώπους..

Και το κάθε τι που σίμωνε λουζόταν μ ένα παράξενο φως και ζέσταινε η καρδιά του..

Κι όλα την ήθελαν κοντά τους, κιόλα την αγαπούσαν..

Τις νύχτες η σελήνη έλυνε τ ασημένια της μαλλιά τ άφηνε να κατρακυλήσουν ως τη γη και την καλούσε ν ανεβεί κοντά της να της κάνει συντροφιά..

Και ο Γκιώνης τα βράδια, ν αγαπηθούν της ζήταγε και θα μάθαινε για κείνην να τραγουδάει χαρούμενα..

Κι ο κόκκινος ιβίσκος.. «μείνε μαζί μου» της έλεγε «κι εγώ θα κρατώ τις νύχτες τα άνθη μου ανοιχτά μόνο για σένα.

Και η φλόγα καμάρωνε και λικνιζόταν αμέριμνη χαμογελούσε μα πάντα κράταγε από όλους μια διακριτική απόσταση..

Ήταν ευτυχισμένη για την αγάπη που εισέπραττε κι αυτό έμοιαζε να της ήταν αρκετό.. όποιος όμως την ήξερε καλά θα διέκρινε εκείνη τη μικρή σκιά που φώλιαζε στα βλέφαρά της..

Αργά τα βράδια προτιμούσε να χάνεται στη μικρή γωνιά της βαθιά μέσα στο τζάκι συντροφιά με τη φίλη της την ελπίδα.


Μια μέρα η φλόγα καθώς έπαιζε ξεχάστηκε και απομακρύνθηκε πολύ.. ως που συνάντησε ένα μικρό ποτάμι.

Το πλησίασε και καθρεφτίστηκε μες στα νερά του.. κάτι περίεργο ένιωσε τότε.. κάτι σαν να τη μάγεψε..

Πήγε ξανά την άλλη μέρα και το ποτάμι την περίμενε..

Και οι μέρες κυλούσαν και η Φλόγα όλο και πιο συχνά αντάμωνε το ποτάμι για να καθρεφτιστεί στα νερά του και να το δει ν αγκαλιάζει τρυφερά το είδωλό της. Και λικνιζόταν λίγες σπιθαμές πάνω από την επιφάνειά του και κοκκίνιζαν τα μαγουλάκια της κι ένας άνεμος παράξενος φυσούσε μέσα της και την αναστάτωνε.. κι απ τα νερά του ανέβαινε μια γλυκιά ανατριχίλα που έφτανε ως την καρδιά της και την αιχμαλώτιζε

Γεμάτος ευτυχία κι ο ποταμός τραγουδούσε κι ένιωθε τα χαλικάκια στο βυθό του να μετατοπίζονται και να χοροπηδούν στο πέρασμά της. Και όλο και έκανε μεγαλύτερους κυματισμούς στην προσπάθειά του να την τραβήξει ακόμα πιο κοντά του..

Και η Φλόγα σιγά σιγά απομακρύνθηκε απο όλα..

Δεν έβλεπε τίποτε άλλο εμπρός της παρά μόνο το μικρό ποτάμι και το είδωλό της να μεγαλώνει και να ομορφαίνει στην αγκαλιά του.. να παίρνει μια μορφή που ως τώρα ούτε η ίδια είχε ξαναδεί.. ούτε φανταζόταν ..ήταν σαν να γνώριζε τον εαυτό της απ την αρχή..

Αυτά σκεφτόταν εκείνη την ηλιόλουστη μέρα που παραδομένη στο όνειρό της ένιωσε τον εαυτό της αδύναμο, χωρίς αντιστάσεις να γλιστράει αργά στο νερό..

«Δεν έπρεπε ποτέ να φτάσεις ως εδώ» της φώναξε η φίλη της η λεύκα τη στιγμή που η Φλόγα έσβηνε με ένα αχνό χαμόγελο ευτυχίας στα χείλη αφημένη στο ταξίδι του μικρού ποταμού της προς τη θάλασσα.....και τα κλαδιά της λεύκας έγειραν τόσο που ακούμπησαν στο νερό..

«Για κάθε επιλογή μας υπάρχει ένα τίμημα» πρόλαβε να ψιθυρίσει η μικρή Φλόγα προτού χαθεί εντελώς..

Και απο τότε κανείς δεν την ξανάδε..

Και ο μικρός ποταμός συνέχισε το ταξίδι του και ακόμα ως τώρα ταξιδεύει.. και αν πλησιάσει κανείς και κοιτάξει προσεχτικά θα δει στα νερά του να σχηματίζονται κάτι μικρούλες κόκκινες ανταύγειες..

"κερασμενο απο το καλυτερο παιδι  κουμπι του πλανητη μου..ειναι απο αυτους που οταν σου πουν  θα ειμαι στο πλαι σου οτι και να γινει, ξερεις οτι αυτος... πραγματικα το εννοει..."