«Για να εκτιμήσει κανείς τον παράδεισο, θα έπρεπε να περάσει δεκαπέντε λεπτά στην κόλαση.»

Δεν θα σου πω πως είναι η φύση μας αυτή. Γιατί δεν είναι.
Ίσως στο βάθος να ξυπνά ο εγωισμός και να προσπαθούμε να πείσουμε τον άλλον ότι όλα όσα κάναμε και κάνουμε αξίζουν την εκτίμηση και επιβάλλεται να αναγνωριστούν...
Στην ουσία ότι και αν κάνεις δεν θα εκτιμηθεί αυτό είναι δεδομένο.
Γιατί είτε το νιώθει κάποιος είτε όχι... δεν υπάρχει ενδιάμεση περίπτωση.
Και μόνο όταν εγκαταλείψεις την προσπάθεια θα αρχίσει να αντιλαμβάνεται την απουσία σου.
Μα τότε θα είναι και αργά...Δεν θέλουμε έναν άνθρωπο που θα μας νιώθει και βλέπει μόνο όταν τον ταρακουνάμε Εμείς. ...Αλλά κάποιον που να θεωρεί την ύπαρξη μας και την αγάπη μας σαν οξυγόνο που δίχως αυτό δεν ζει!